Thankful Attention of IRGC to US Concerns over Voice of America

Thankful Attention of IRGC to US Concerns over Voice of America

Monday, November 29, 2010

 

Source:

http://abscommunityresearch.blogspot.com/2010/11/thankful-attention-of-irgc-to-us.html

This past Thanksgiving holiday, the IRGC posted an article regarding Voice of America’s Persian News Network, related activities in the US Government, analyses and concerns raised by institutes and scholars including Heritage Foundation, Amir A. Fakhravar and Iranian Freedom Institute, Roya Hakakian and Iran Human Rights Documentation Center (1). A few weeks ago, a similar article was posted by both Revolutionary Guards to young Basij (2), and Hezbollah special forces for Khameini (3), but this one is more detailed. I do not suspect that Thanksgiving is celebrated inside Iran. Though, it is interesting timing nonetheless, given the profiled Amir Fakhravar’s family is practically held hostage inside the country (4), and Fakhravar has not so much as been able to share the dinner table with his kin since escaping in Spring 2006.

It seems that the IRGC has some concerns regarding US policy and pending changes at VOA, and so perhaps it is best to answer their questions point by point, and provide some clarity. 

The Guards should be aware that sixty-nine Republican members of US Congress signed a letter by Rep. Trent Franks (also a Republican), that did request Obama to investigate VOA/PNN and stand with the freedom fighters inside Iran (5). However, this was not the first time the White House has been addressed. Rather, investigations have been ongoing for a few years, including by the Inspector General at the State Department. 

President Barack Hussein Obama, who seems to embrace principles of Sunni Muslims as part of his bloodline, has not been terribly responsive to the calls. Rather, in a recommendation letter by Imam Feisal Abdul Rauf of the Cordoba Initiative, the inter-faith promoting, internationally known Imam suggested that President Obama refrain from intervening in Iranian politics (6). This is a perplexing situation for Americans, as Imam Rauf has historically spent time with Mohammad Javad Larijani, and Democrats are typically the most concerned with human rights. It is also questionable as to why, after many years, the Obama Administration pulled State Department funding from Iran Human Rights Documentation Center (7).

Since the Civil Rights Movement of the 1960s supporting African-Americans, US conservatives have not been known to ask a President of the United States or his Secretary of State to raise awareness on human rights issues. It seems that the Obama Administration is also perplexed, confused as to why Republicans would suddenly be standing for human rights, and so he may simply be hesitant to respond to an opposing party. Unfortunately, President Obama may not be aware that peace-loving Mosques inside Iran are being attacked, merely because it is the conservatives who are trying to tell him about his suffering brothers and sisters in Iran; leaving Sunni rebels to fight back alone against Revolutionary Guards inside a Shia Mosque (8). 

Given President Obama’s lack of response to Sunni brothers and sisters, and continued initiatives throughout the Muslim World, it is not advantageous to suggest that his Administration would cast any stone against the Islamic Republic. Though, American citizens are growing more and more concerned for the Iranian people as days go by, and dozens if not hundreds are massacred every week, like an Iranian Holocaust. 

If Roya Hakakian’s organization did have federal funding restored, then perhaps the West would be more cognizant of this treachery within, as the George Soros sponsored Human Rights Watch and Amnesty International cover just a few cases at a time. In reflection of Tehran Bureau’s standard practice, lack of reporting by VOA/PNN, and related journalistic integrity of US media, certainly these charities are needed to verify the high number of horror stories, so that the general public can be notified. Hakakian may be right to be concerned about the relationship between major corporations and western media. However, publicly traded firms do face public scrutiny for corporate social responsibility, and likely would pay for advertising to support US news reports if they were aware of the atrocities, or would provide tax-deductible contributions to fund human rights research required to produce investigative reports. 

In a recent private review of VOA/PNN, it was interesting to see that contenders like Amir Fakhravar, Hassan Dai, and Reza Pahlavi have been banned from interviews, though groups criticized for being lenient towards the regime gain much attention. Such individuals include Trita Parsi and Reza Aslan of NIAC, Ahmad Karimi-Hakkak from University of Maryland, Abbas Milani of Stanford University, and Akbar Ganji, a former Revolutionary Guard. Ganji became a human rights activist, and is exiled in the US after having tortured in Evin Prison, and liberated by President George W. Bush. Similarly, Vali Nasr was featured on Urdu VOA, a broadcast into Palestine which also covered President Obama’s lack of support for the Iranian opposition. 

The VOA related events mentioned in the IRGC piece actually occurred on November 17, were profiled by the National Iranian American Council (9), attended by Center for American Progress, and covered by Voice of America, including an interview with former CIA director R. James Woolsey. Fakhravar did not attend the planned demonstration outside of VOA property, and it is questionable as to if the protest even occurred, as there was no news coverage nor photos of the event promoted by Freedom Watch, an organization Fakhravar is not affiliated with. However, Fakhravar did visit the panel NIAC reviewed, only after the event ended, to bid his respects to panelists and attendees. One panelist which NIAC failed to mention was Reza Kahlili, former CIA operative of Iran’s Revolutionary Guards, who made a compelling speech based on his decades of experience with the Guards, IRGC, in both Iran and Europe. 

NIAC did have justifiable criticisms of other panelists. Mr. Heffner was correct that Ken Timmerman innocently misunderstood the demonstration video in Farsi, where protesters are walking with images of Mousavi saying “Obama Ya Ba Oona Ya Ba Ma,” or “Obama, are you with them or with us?” (10) This is in fact, a very poignant moment from last year, when peaceful protesters were simply responding to Obama’s statement that he would not interfere in Iranian politics. 

It is true also, that Rep. Michele Bachmann, leading Tea Party spokeswoman from Minnesota spoke out in support of MEK. Rep. Bachmann, though very popular among US conservatives, is also very new to the Iranian opposition, and is only beginning to get to know the diversity of groups who are part of the freedom movement. Rep. Bachmann is a very sincere and kind-hearted woman who appears to be very grateful to meet Iranian freedom fighters, and seeks to do anything she can to support the liberation of Iran. 

At the panel, Center for American Progress questioned James Woolsey as to the quality of negotiations with Iran. Given back-door negotiations with Khatami have been the subject of debate and investigative journalism for a few years, including a host of articles in Farsi referencing Hooman Majd, it is interesting that CAP would be so concerned. 

In retrospect, it is true that more Americans have voted on the famed “American Idol” than have participated in politics. It is only as of the 2008 election that the United States has seen record voter turnout, including active participation of the African-American community, who fought for and won the right to vote only decades ago. It is true that more Americans may pay attention to Hollywood films and “Reality TV” than the political range of newscasts between FoxNews, MSNBC, CNN, or NPR. This is why politicians like President Obama and Sarah Palin participate in cable and daytime shows, like “The View” or Jon Stewart. But still, no entertainment show nor comedy news hour is in any position to exhibit the butchery of torture, deathly rape, or mass hangings. For so long as Americans eat popcorn, hot dogs, and apple pie during the joyous holiday season, the regime can buy more time and western audiences will continue to merely see news flashes that the Islamic Republic is nearing capability of a nuclear bomb to take out Israel, US military bases throughout the Middle East, and certain European countries. 

Socrates said, “Wisest is he who knows he knows not.” And would for we be the wiser. 

References:

(1) “Congressional Investigation of Voice of America Persian,” Mashregh News (Soft War site of IRGC), November 25, 2010:http://mashreghnews.ir/NSite/FullStory/News/?Id=12609

(2) Revolutionary Guards to Young Basijis (Farsi):http://world.yjc.ir/NewsDesc.aspx?newsid=373455 

(3) Special forces division of Hezbollah supporting Ayatollah Khameini (Farsi): http://ammariyon.ir/fa/pages/?cid=2404

(4) “Fakhravar Family Treated Like Hostages Inside Iran,” Iran Live News, Velma Anne Ruth, October 22, 2010:http://www.iranlivenews.com/2010/10/22/fakhravar-family-treated-like-hostages-inside-iran/ 

(5) Republican Congressional Letter to Pres. Barack Obama:http://www.absnetwork.org/media/AA/AH/absnetwork-org/downloads/96541/Congress_Writing_President_Obama.pdf

(6) “What President Obama Should Say About Iran’s Election,” Huffington Post, Imam Feisel Abdul Rauf, June 19, 2009:http://www.huffingtonpost.com/imam-feisal-abdul-rauf/what-president-obama-shou_b_218249.html

(7) “US funds dry up for Iran rights watchdog, Obama White House less confrontational,” Boston Globe, Farah Stockman, October 6, 2009:http://www.boston.com/news/nation/articles/2009/10/06/us_cutoff_of_funding_to_iran_human_rights_cause_signals_shift/ 

(8) “Jundallah claims deadly Iran blasts,” Al Jazeera, July 16, 2010:http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2010/07/201071518824599686.html 

(9) “Conference Focuses on ‘Regime Change’ in Iran through US, Western Intervention,” NIAC, Patrick Heffner, November 18, 2010:http://www.niacouncil.org/site/News2?page=NewsArticle&id=6865&security=1&news_iv_ctrl=-1

(10) “Obama Ya Ba Oona Ya Ba Ma,” Demonstrators in Tehran, Citizen Journalist, November 4, 2009: http://www.youtube.com/watch?v=0UluBN_CI2s

Iranian lawmakers—including former supporters—have moved to impeach President Mahmoud Ahmadinejad for law violations that could land him in prison. Reza Aslan reports on the bombastic leader’s flagrant missteps.

Iranian lawmakers—including former supporters—have moved to impeach President Mahmoud Ahmadinejad for law violations that could land him in prison. Reza Aslan reports on the bombastic leader’s flagrant missteps.
There is a joke one hears a lot in Iran these days. A foreign journalist hops into a cab. As the car careens through Tehran's streets, they come to a clogged intersection where a brand new highway is being built. The journalist asks the driver, “What is the name of this new highway?” The cab driver proudly responds, “This is Shaheed Ahmadinejad highway,” meaning literally, “Ahmadinejad the Martyr” highway.
Iranian President Mahmoud Ahmadinejad gestures prior to delivering his speech in Tehran, Iran, Wednesday, Nov. 10, 2010. (Saman Aghvami / AP Photo)
Of course, the bombastic president of Iran is still very much alive. But from the moment in which Mahmoud Ahmadinejad was sworn into office last year, Iranians have been placing bets on just how long into his second term he will last.
It is not just a matter of the stolen election that returned Ahmadinejad to power, or the massive, months-long demonstration that followed. It is a sense among most Iranians—even among Ahmadinejad’s allies—that with the protests having died down and the “Green Movement” having been (for the moment) contained, the alliance of convenience that had formed among Iran’s feuding conservative factions would fracture, taking Ahmadinejad down with it.

I reported on this very possibility last month, noting that a number of high-profile members of Iran’s parliament—many of them Ahmadinejad’s former supporters—have threatened the president with impeachment.
Now comes word from Iran that the country’s right-leaning parliament did in fact attempt to impeach Ahmadinejad on 14 counts of violating the law, including illegally trading 76.5 million barrels of oil valued at approximately $9 billion and withdrawing nearly $600 million from Iran’s foreign reserve fund without parliamentary approval. These are serious charges that would lead not only to impeachment but, possibly, to arrest and imprisonment. However, according to reports from a number of conservative newspapers in Iran, lawmakers were kept from bringing the impeachment charges to a floor vote through direct interference by none other than the supreme leader himself, Ayatollah Ali Khamenei

The latest row between the president and the parliament comes at a time in which Iran's economy, already reeling from the steady success of President Obama’s targeted sanctions policy, is bracing for what many predict will be catastrophic consequences of Ahmadinejad's plan to end government subsidies for fuel, food, energy, and basic goods like milk, cooking oil, and flour. For decades, Iran’s presidents—from Ali Akbar Hashemi Rafsanjani to Mohammad Khatami—have tried to amend the subsidies system, valued at about $100 billion a year. But they were repeatedly deterred by the threat of massive protests. After all, in a country that has been isolated from the outside world for three decades, government subsidies are the sole means of survival for millions of poor and middle-class Iranians. According to a study by the International Monetary Fund, a typical Iranian household making about $3,600 a year receives an average of $4,000 a year in subsidies.
Although the subsidies program has yet to be fully terminated, the cost of basic goods and services in Iran already has skyrocketed. According to the Los Angeles Times, the price of a kilo of ground beef has jumped from $6, when Ahmadinejad began his first term as president, to $14.50 today. Meanwhile, as I reported last month, the cost of electricity has soared by as much as 1,000 percent for some Iranian households.
The irony is that Ahmadinejad is unquestionably doing the sensible thing in pushing ahead with the removal of government subsidies. Subsidies account for approximately 30 percent of Iran’s entire annual budget. That is simply untenable for an economy that just last month saw the value of its currency drop by a staggering 13 percent against the dollar. Iran’s oil industry, its most lucrative source of revenue, is in shambles after the recent departure of four oil companies— Shell, Total, ENI, and Statoil. The carpet industry, once valued at $500 million, has disintegrated thanks to increased sanctions. The government claims that 22 percent of Iranians are unemployed (experts say the number is closer to 40 percent), three-quarters of them under the age of 30. Some 40 percent of Iranians live below the poverty line. Inflation is officially at 10 percent, though many economists believe it to be more like 24 percent. With the price of oil remaining stable and Iran’s international isolation increasing, the government simply cannot afford to keep paying out nearly a third of its entire budget in subsidies.
But while what Ahmadinejad is doing may be the right thing for the country, it is the way he is doing it—by virtual fiat—that has parliament up in arms. In order to alleviate some of the economic hardships that Iranians will no doubt face, Ahmadinejad is personally doling out millions of dollars to families in need. According to the Iranian newspaper Payvand, some 60 million people (out of a population of 75 million) will receive about $40 a month to offset the inevitable rise in prices.
Not only has Ahmadinejad’s decision to pass out cash to Iranians further hindered economic growth (the IMF estimates that the Iranian economy will grow by a mere 1.8 percent this year), his insistence on doing so unilaterally and without any guidance or oversight from parliament has created a sense of panic among Iran’s merchant class. That’s because no one trusts the president on economic matters any longer, not after his constant and deliberate misrepresentations of the country’s economic situation. Responding to the rosy government statistic about the health of the economy that Ahmadinejad continually touts as proof of his economic stewardship, the Grand Ayatollah Nasser Makarem Shirazi spoke for most Iranians when he said the government figures “contradict what people see with their own eyes.” Last September, Rafsanjani publicly rebuked Ahmadinejad for continuing to treat the sanctions that are devastating Iran’s economy as, in his words, “a joke.”
All of this has many Iranians wondering how much longer Shaheed Ahmadinejad will be with us. And while it seems that, for the moment, the president can rely on the supreme leader for protection, his enemies in parliament are feeling increasingly emboldened by Ahmadinejad’s fading popularity. Indeed, on Monday, lawmakers started circulating a petition to begin openly debating his impeachment. They need 74 signatures to proceed. Thus far, they have received 40, and counting.


Reza Aslan is author of the international bestseller No god but God and Beyond Fundamentalism. His new book is Tablet and Pen: Literary Landscapes from the Modern Middle East. Follow him on Twitter and Facebook.

Like The Daily Beast on Facebook and follow us on Twitter for updates all day long.

For inquiries, please contact The Daily Beast at editorial@thedailybeast.com.

Source:

http://www.thedailybeast.com/blogs-and-stories/2010-11-23/iranian-lawmakers-move-to-impeach-president-mahmoud-ahmadinejad/2/

اسامی 87 دانشجویی زندانی که در 16 اذر امسال جایشان در کنار ما خالی است

نوشته‌شده در نوامبر 23, 2010 توسط sokhanesabz| بیان دیدگاه

اسامی 87 دانشجوی زندانی که تنها به جرم ازاد اندیشی در زندان ها هستند
(به این نام ها اسامی 100 ها دانشجوی محروم از تحصیل و 10 ها دانشجو که در طول یک سال اخیر کشته شده اند را نیز اضافه کنید)



73- امیرعلی حاج محمدرضایی تفرشی (روزنامه نگاری علامه) تاریخ بازداشت 19 بهمن 88
74- علی صدیقی (آزاد ورامین) تاریخ بازداشت 17 بهمن 88
75- سیامک بیرانوند (کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه آزاد علوم تحقیقات) تاریخ بازداشت 27 بهمن 88
76- آمانج حیدری بازداشت شده در 4 آذر
77-آیدین خواجه ای که روز 29 اردیبشهت ماه در تبریز بازداشت شد
78-بهمن خدادادی، فعال دانشجویی که در ماه جاری در شهر اصفهان بازداشت شد
79- بهروز بهرامی دانشجوی رشته کامپیوتر دانشگاه میبد که در دادگاه بدوی به ریاست قاضی مقیسه به یک سال حبس محکوم شد و سپس این حکم در دادگاه تجدید نظر لغو شد.
80- سجاد مرادی دانشجوی ارتباطات دانشگاه تهران که با حکم قاضی صلواتی به یک سال حبس تعزیری قطعی محکوم شده است. زمان بازداشت: 16 آذر 88
81- علیرضا مرادی دانشجوی ارتباطات دانشگاه تهران که با حکم قاضی صلواتی به یک سال حبس تعزیری قطعی محکوم شده است. زمان بازداشت: 16 آذر 88
82- مرضیه خدابخش دانشجوی دانشگاه آزاد تهران شمال که در روز عاشورا بازداشت شد. وی با حکم 4 ماه حبس قطعی روبرو شده است.
83- محمد جواد رشاد دانشجوی دانشگاه آزاد تهران مرکز که با حکم قاضی مقیسه به2 سال حبس  تعزیری محکوم شده است. زمان بازداشت: روز عاشورا
84- سعید نورمحمدی
85- هود یازرلو دانشجوی دانشگاه آزاد قزوین
86- عاطفه نبوی
87- آرمان رضاخانی دانشجوی رشته مهندسی آی.تی دانشگاه فردوسی مشهد که با حکم قاضی مقیسه به 3 سال حبس تعزیزی محکوم شده است.
پی نوشت: این اسامی در خرداد 1389 در سایت دانشجو نیوز جمع اوری شده است. احتمال انکه دانشجویان دیگری نیز در بند باشند بسیار است.

بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تربیت معلم به مناسبت آذر، ماه دانشجو

بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تربیت معلم به مناسبت آذر، ماه دانشجو

 

چهارشنبه, ۰۳ آذر 

http://daneshjoonews.com/news/student/4310-1389-09-02-23-42-40.html۱۳۸۹

به مناسبت آذر ماه و نزدیک شدن به روز دانشجو، انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تربیت معلم اقدام به انتشار بیانیه ای کردند.

به گزارش دانشجو نیوز، در قسمتی از این بیانیه به دانشجویان دربند اشاره شده و در ادامه آماده است: "به استقبال آذرماه، داغ گران دولت کودتا می‌رویم تا دانشگاه مثل همیشه استخوانی بماند در گلوی استبداد."

متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
پایان مهر و آبان، نویدگر درخشش آذری دیگر است. آذری هر سال درخشان‌تر از پار، که شعله‌های هر روز سوزان‌ترش، بر سینه‌ی سخت استبداد می‌نشیند و هر بار عزیمت دوباره‌اش جانی تازه در کالبد آزادی‌خواهان سرزمینمان می دمد. تلخی‌ها هربار کم نبوده‌اند، اما همین طلوع هرساله و درخشش مکرر یادمان داده است، صبوری را؛ ایستادگی و امیدواری را.
امسال اما به حالی به استقبال آذر ماه می‌رویم که تلخ کامیمان بیش از پیش و زخم های نشسته بر جانمان جانکاه‌تر از قبل است. به یمن سایه سنگین دولت کودتا در یک سال و نیم گذشته، هر یک به قدر قرنی تجربه اندوختیم. تجربیاتی تلخ، به قیمت شهادت پاک‌ترین و مظلوم‌ترین لاله ‌های سرزمینمان، به قیمت به بند کشیده شدن دوستان و همسنگرانمان، به قیمت داغ گرانی که بر سینه‌ی مادران سرزمینمان نشست و به قیمت تغییر سرنوشت و مسیر زندگی خودمان. اگرچه بیش از این هم انتظار نمی‌رفت از حکومت تا دندان مسلحی که پاسخ گل‌های سپید آشتی را با گلوله می‌داد و ترور و تجاوز را پاسخی برای سکوت سبزمان می‌دانست. حاصل اما برای ما جز درد، کوله باری شد از تجربیاتی سبز که قطعا دست مایه‌ای برای آزادی و آبادانی فردای میهن خواهد بود.
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تربیت معلم نیز، در کنار دانشجویان این دانشگاه و سایر دانشجویان سراسر کشور هزینه‌هایی را متحمل گردیده، اما هرگز احضار، تهدید، تعلیق، اخراج و بازداشت را شیوه‌ای خردمندانه برای برخورد با منتقدین نمی‌داند و تمامی این برخوردهای غیرقانونی و نامشروع را تنها بسان تبری می‌داند که حاکمیت نابخرد استبداد به ریشه‌ی خود می‌زند. در همین راستا تداوم فشارها بر شبنم مددزاده، دبیر سیاسی انجمن اسلامی دانشگاه تربیت معلم در زندان رجایی شهر، خود نشانگر کوته‌بینی و ترس روزافزون دولت کودتا از دانشجویان منتقد و به ویژه اعضای دفتر تحکیم وحدت است. هم اکنون بیش از یک ماه از قطع تمامی ارتباط‌های خانم مددزاده با دنیای خارج، آن هم بدون هیچ گونه دلیل و توضیحی می‌گذرد و همین امر ایشان را در شرایطی بغرنج و بحرانی قرار داده است. اگرچه معتقدیم که این فشارها کوچک‌ترین تاثیری به ایستادگی یاردبستانیمان ندارد، اما این برخوردهای نابخردانه قطعا نتایج خوشایندی را به دنبال نخواهد داشت.
و چه اندوهناک است در این میان، نگاه کوته‌بینانه‌ی آنهایی را که ما را تنها به خاطر حمایت از یاران دبستانی و دربندمان، دشمنان خود یا فریبخوردگان دشمن خیالی خود می‌دانند و در باور تنگ و تاریکشان به هر طناب پوسیده‌ای دست می‌یازند تا شاید آرامش روان بیمارشان را با تهدید، اخراج، بازداشت و شکنجه دانشجویان به دست آورند. دریغ و درد اما، که بیراهه می‌روند. هرگز آیا از خود پرسیده‌اند که آنچه به اسم امنیت ملی و حفظ نظام به دنبالش بوده‌اند تا چه اندازه محقق گردیده است؟ آیا شکستن قلب دردمند مادر شبنم مددزاده و گرفتن بینایی پدر مظلوم و دردآشنایش را در همین راستا می‌دانند؟ آیا ۶۴۰ روز حبس بدون استفاده از حق مرخصی برای دختری ۲۳ ساله را تنها راه برای آنچه وفاق و وحدت ملی‌اش می نامنند می‌یابند؟ شاید هم به خاک و خون کشیدن زندگی آرش صادقی، عضو انجمن اسلامی دانشگاه علامه طباطبایی، و فوت مادر ایشان بر اثر حمله‌ی نیروهای امنیتی در ساعت چهار بامداد گزینه‌ی بهتری باشد؟!
حال شما را نه دشمن، که دوست خطابتان می کنیم و پرسشی داریم، شما از کدام امنیت سخن می‌گویید که در به وحشت انداختن محروم ترین خانواده‌ها، و به دستگیری دلسوزترین جوانان این مرز وبوم خلاصه ‌می‌شود؟ تنها چند روز از بازداشت چهارتن از شریف‌ترین اعضای دفترتحکیم وحدت، علی قلی‌زاده، محمد حیدرزاده، محسن برزگر و علیرضا کیانی می گذرد. دوستان عزیز، در طول چند سال گذشته که دولت مهروزتان زمام امور را به دست داشته است، چند بار خواستید صدای اعتراض، و انتقاد دلسوزانه‌ی این برادران و خواهران دینی تان را بشنوید؟ چند بار نه از ما که تنها از خودتان پرسیدید چرا؟! با نسبت دادن شریف ترین و دلسوزترین جوانان میهنتان به مشتی عقب مانده‌ی سیاسی راه به کدامین سو می‌برید؟ شاید برای آنکه در ظاهر دشمن و منافق می‌نامیدش، یارگیری می‌کنید؟
در پایان اعضای انجمن اسلامی دانشگاه تربیت معلم تنها راه برای برون‌رفت از این شرایط بحرانی را شنیدن صدای منتقدینی می داند که هر کدام، به مراتب هزاران مرتبه دلسوزتر از سردمداران دولت کودتا برای این مرز وبوم هستند.
بازگشت به قانون و اسلام رحمانی هیچ مملکتی را رو به تباهی نبرده است، که شمایان اینگونه از آن وحشت می‌کنید و گویندگان از آن را به بند می‌کشید. دریغ درد هزاران باره، که مثل همیشه بیراهه می‌روید، که به یمن تلاش‌های روزافزونتان، زندان‌ها را نیز دانشگاه کرده‌ایم. به امید آزادی تمامی دوستان و یاران دبستانیمان از جمله: شبنم مددزاده، میلاد اسدی، بهاره هدایت، مهدیه گلرو، سیدضیانبوی، مجید دری، مجید توکلی، کوهیارگودرزی، ارسلان ابدی، علیرضا کیانی، محسن برزگر، محمد حیدرزاده، علی قلی زاده و ده ها آزاده ی دربند دیگر، از جمله اساتید بزرگوارمان: دکتر احمدزیدآبادی، دکتر داوود سلیمانی، عیسی سحرخیز و...  به استقبال آذرماه، داغ گران دولت کودتا می‌رویم تا دانشگاه مثل همیشه استخوانی بماند در گلوی استبداد.

بیانیه شماره ٢ فعالان دانشجویی برای اعتصابات سراسری در دانشگاهها به مناسبت روز دانشجو

تاریخ انتشار: ۰۲ آذر ۱۳۸۹, ساعت ۰:۳۶

 

بیانیه شماره ٢ فعالان دانشجویی برای اعتصابات سراسری در دانشگاهها به مناسبت روز دانشجو

 

http://www.rahesabz.net/story/27792/

جرس: در پی انتشار فراخوان جمعی از فعالان دانشجویی برای اعتصابات سراسری دانشگاهها به مناسبت ۱۶ آذر و روز دانشجو و استقبال دانشجویان دانشگاههای مختلف سراسر کشور از این موضوع، بیانیه شماره ٢ این فعالان دانشجویی با ارائه پیشنهاداتی جهت اعتصاب و اعتراضات هماهنگ و منسجم، منتشر شد.

این فعالان دانشجویی در بیاینه شماره یک خود، که ابتدای هفته جاری آن را منتشر کرده بودند، دانشجویان را به اعتصاب سراسری در تاریخ های ۱۵ و ۱۶ و ۱٧ آذر امسال فراخواندند.

به گزارش منابع خبری جرس، متن بیانیه شماره ٢ فعالان دانشجویی برای ایجاد هماهنگی و ارائه پیشنهاداتی جهت اعتصابات دانشجویی به شرح زیر است:

از آنجایی كه اولین بیانیه این گروه در آستانه فرارسیدن ماه آذر و ماه دانشجو و فراخوان برای اعتصابات سراسری دانشجویی در سراسر دانشگاه های تهران و شهرستان ؛با استقبال زیادی در سایت های خبری و اجتماعی و در محافل دانشجویی روبه رو شد؛ ما جمعی از دانشجویان دانشگاه های تهران در راستای تحقق هر چه بهتر این اعتصاب و منسجم بودن و هماهنگ بودن آن در پوشش یك اعتصاب واقعی سراسری دانشجویی برنامه های خود را پیشنهاد می دهیم :

۱- در روز ۱۵ آذر ماه همه دانشجویان بایدبا حضور در دانشگاه از رفتن به كلاس درس خود داری كرده و در مقابل دا نشكده های مربوطه تجمع نمایند. دانشجویان در این روز می توانند با در دست داشتن پلاكارد یا عكسهایی با مضمون دانشجو و ۱۶ آذر برای فردای آن روز كه ۱۶ آذر ماه می باشد برنامه ریزی كنند.ما از همه دانشجویان می خواهیم تا رفتن به كلاس درس را در این روز و روز های بعد تعطیل كنند.در دانشگاه هایی كه چند دانشكده نزدیك به هم دارند دانشجویان می توانند با به هم پیوستن به هم فریاد اعتراضات خود را در صحن دانشگاه طنین انداز كنند.همچنین با دادن پیام هایی در قالب بیانیه و اطلاعیه از دانشجویان سایر دانشگاه های كشور از دولتی و ازاد گرفته تا پیام نور و هر دانشگاه دیگری بخواهند كه به جمع اعتصابیون بپیونندند. برای جلوگیری از اتفاقات به دور از شان فعالیت مدنی كه ممكن است مثل هر زمان دیگری نیروهای خودسر به راه بیندازند دانشجویان باید هوشیار و آگاه باشند.


عزیزان دانشجو نیاز به گفتن نیست كه اگر در این روز بتوانیم به این شیوه و با اعتماد و شجاعت كامل عمل نمائیم قطعا نه تنها برای روزهای بعد منسجم تر و هماهنگ تر شده ایم بلكه با برد خبری آن می توانیم دانشجویان بیشتری را با خود همراه كنیم.

٢- در روز ۱۶ آذر ماه همه دانشجویان با برگذاری مراسم بزرگداشت روز دانشجو محكم تر از دیروز باید فریاد حق طلبی و آزادی خواهی خود را سر دهند. در این روز نیز دانشجویان باید از رفتن به كلاس درس خودداری كرده و در صحن علنی هر دانشگاه تجمع كرده وخواسته های خود را در قالب بیانیه اعلام بدارند. از آنجایی كه جای جای ایران عزیز امروز روزهای سخت و دردناكی را به خود می بیند این وظیفه ملی و انسانی ما دانشجویان به عنوان قشر تحصیل كرده می باشد كه در قبال سرنوشت كشورمان و ملت مان و خودمان احساس مسئولیت كنیم و انزجار خود را از وضع آشفته كشورمان نشان دهیم. همه ما می دانیم كه چه انسان های آزاده و بی گناهی كه امروز در زندان های حکومت نامشروع جمهوری اسلامی گرفتار آمده اند؛ همه ما از كشته شدن دوستان و همكلاسی هایمان به دست عوامل حکومت باخبریم؛ همه ما دوستان و همكلاسی های دربند مان را هنوز می شناسیم و هر روز می شنویم از فشار ها وشكنجه هایی كه بر آنها روا داشته می شود؛ همه ما اوضاع بد و دردناك اقتصاد ملی را به خاطر سیاست های سو و كینه توزانه رژیم با تمام وجود لمس می كنیم؛ همه ما شور واشتیاق و امید مردم را دیدیم و دیدیم كه خودكامه گان چطور یاس و نا امیدی و افسردگی را به چهره ملت ما پاشیدند؛ همه ما هنوز یاد سهراب ها و ندا ها و كمانگر ها را در خاطرمان گرامی می داریم؛ همه ما می دانیم كه چشم امید ملت دردمندمان به ما به عنوان جوانان تحصیل كرده و دانشگاهی دوخته شده و می دانیم كه  جمهوری اسلامی از به بند و زنجیر كردن و كشتن و اعدام ابایی ندارد و مثل خون آشامی است كه هر روز از خوردن خون ملت بیشتر لذت می برد.

با همه اینها این وظیفه ملی و انسانی ماست كه در حد توان خود انزچار و تنفر خود را نسبت به این اوضاع اسفناك اعلام داریم. روز ۱۶ آذر كه روز گرامیداشت سه دانشجوی شهید و كشته شده راه آزادی و عدالت هست فرصت بسیار مناسبی است تا جنبش دانشجویی برای اولین بار متفاوت از همیشه و در قالب یك جنبش سراسری و منسجم این دین خود را جامه عمل بپوشاند. در این روز دانشجویان باید خواستار بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی شده و محاكمه عاملین این جنایت ضد بشری را خواستار شوند. دانشجویان باید بر مسأله استقلال و آزادی دانشگاه تاكید كرده و خواستار بازگشت اساتید دلسوز و گرانقدر بازداشت شده و اخراج شده به جمع دانشگاه شوند. در این روز همچنین باید یاد شهدای سبز گرامی داشته شود تا نشان بدهیم كه یاد آنها هنوز زنده است و جنبش مردمی سبز زنده تر. دانشجویان بعد از برگذاری مراسم بزرگداشت ۱۶ آذر در حالی كه عكس ها و نماد های روز دانشجو و جنبش سبز را به همراه دارند در صحن دانشگاه دست به راهپیمایی های آرام بزنند.

٣- در روز ۱٧ نیز دانشجویان باید با حضور در دانشگاه ها از رفتن به كلاس درس خودداری نمایند و یك بار دیگر با جمع شدن در مقابل دانشكده ها بر مواضع خود پافشاری كنند. بعد از آن با تشكیل اجتماعات بزرگ تر اقدام به راهپیمایی آرام در دانشگاه نمایند.
دانشجویان باید بدانند كه ۱۶ آذر روز دانشجوست و خیلی از یاران دبستانی و همكلاسی های ما امروز در زندانهای پوشالی رژیم نامشروع گرفتار آمده اند. ما باید در این روز خواستار آزادی هر چه سریع تر همكلاسی هایمان و بازگشت سرفرازانه آنها به جمع دانشگاه باشیم
عزیزان امید است كه با یاری شما در این سه روز برای اولین بار در تارخ جنبش دانشجویی ایران متفاوت ظاهر شویم.
در پایان از همه از همه دوستانی كه این بیانیه را می خوانند می خواهیم در گسترش آن ما را یاری دهند. از كسانی كه در سایت ها و شبكه های اجتماعی اینترنتی فعالیت می كنند می خواهیم تا این بیانیه را به صورت گسترده منعكس نمایند. الان به خاطر جو امنیتی و پلیسی حاكم بر جامعه هر كدام از ما خود یك لیدر برای این اقدام مبارك و عظیم محسوب می شویم. هر فرد باید این خبر را به نوبه خود چه در سطح دانشگاه ها و چه در سطح خوابگاه های دانشجویی و یا سایت های خبری و یا حتی رسانه های شنیداری و دیداری منعكس نماید.


جمعی از دانشجویان دانشگاه های تهران( دانشگاه تهران- دانشگاه علامه طباطبایی- دانشگاه علم وصنعت ایران- دانشگاه امیر كبیر- دانشگاه صنعتی شریف- دانشگاه شهید بهشتی- دانشگاه تربیت معلم تهران )

  گفتنی است گروهی از دانشجویان و همچنین فعالان دانشجویی جنبش سبز مقیم خارج از کشور نیز، در آستانه فرا رسیدن ١۶ آذر و روز دانشجو، طی فراخوانی از دانشجویان ایرانی سراسر جهان خواستار گرامیداشت این روز و سازماندهی مشترک برای برگزاری مراسم همزمان شده بودند.

Gambia cuts economic, diplomatic ties with Iran

ABDOULIE JOHN

The Associated Press
Tuesday, November 23, 2010; 8:56 AM 

 

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/11/23/AR2010112301943.html
 

BANJUL, Gambia -- Gambia's government is cutting off economic, political and social ties with Iran and expects Iranian government officials to leave the tiny West African nation by Wednesday.
Gambia's Foreign Ministry did not say why it was abruptly severing relations, but a senior Gambian security official said Tuesday the move was linked to Nigeria's recent seizure of arms sent from Iran which were allegedly destined for Gambia. The official declined to be named because of the sensitivity of the subject.
Habib Jarra, permanent secretary at Gambia's Ministry of Foreign Affairs, denied the weapons seizure was part of the decision, but he gave no other explanation.
Iran's ambassador to Gambia also offered no explanation and said the news was a "surprise."
The Iranian state news agency IRNA, meanwhile, cited Alaeddin Broujerdi, who heads Iran Foreign Policy parliamentary commission, as saying the United States had pressured Gambia to cut relations with Iran because "Iran's growing ties with African countries had caused concern in the U.S. and its allies."

A Gambian Foreign Ministry statement issued Monday gave Iranian government officials 48 hours to leave the country.
Artillery rockets and other weapons, loaded in 13 shipping containers that were labeled as building supplies, were seized on Oct. 26 at a port in Lagos, Nigeria. Nigeria's security service said the shipment, which originated in Iran, may have been destined for Nigerian politicians intending violence if they lose in upcoming elections.
The shipment sat untouched for weeks, a common occurrence at the port, and the Iranian shipper filed a request for the containers to be picked up again and shipped to the West African nation of Gambia.
Iran's foreign minister said at the time the issue had been a "misunderstanding" that had been settled.
Gambia, a former British colony, is a tiny sliver of land surrounded on three sides by Senegal. Gambian President Yahya Jammeh grabbed power in a 1994 coup and has a reputation for authoritarian rule and cracking down harshly on decent.
In 2006, Jammeh hosted Iranian President Mahmoud Ahmadinejad at an African summit in the capital, Banjul. The visit was seen as an attempt to drum up support from developing nations its standoff with the United States and Europe over its nuclear program.
---
Associated Press writer Brian Murphy contributed to this report from Dubai, United Arab

واشینگتن تایمز:شبکه پخش خبر فارسی صدای آمریکا از ملاها پشتیبانی می کند

واشینگتن تایمز:شبکه پخش خبر فارسی صدای آمریکا از ملاها پشتیبانی می کند

von Faryad Shabgahi, Montag, 22. November 2010 um 17:18

دوشنبه، ۰۱ آذر ۱۳۸۹ / ۲۲ نوامبر ۲۰۱۰  چهره دوگانهء «صدای امریکا»

 شبکه پخش خبر فارسی از سود ملاها پشتیبانی می کند، نه از امریکا واشینگتن تایمز:هر روز که می گذرد جمهوری اسلامی به بمب اتم نزدیک تر می شود. چه قدر نزدیک، کسی نمی داند؛ حتا کسانی که درباره چنین موضوعاتی سخن می گویند. ولی ایالات متحده ضرورت اخلاقی دارد که از تمام ابزار ممکن برای جلوگیری از ادامه برنامه جنگ افزارهای اتمی بهره ببرد پیش از آن که ما یا هم پیمانان مان به این نتیجه برسیم که دیگر اقدام نظامی گریز ناپذیر است.
 تا به امروز ایالات متحده از ابزاری چون پخش گسترده خبر برای پیشبرد تغییرات واقعی در ایران استفاده نکرده بود. افزایش بودجه عظیم صدای امریکا از سال ۲۰۰۶ برای شبکه خبری فارسی (PNN) پی ان ان، تنها موجب افزایش چهار برابری شمار کارمندان رادیو و تلویزیون شد بدون این که کیفیت برنامه ها بهتر و یا بر شمار بینندگان افزوده شود.
  از آن بدتر وقتی ماجرا، تاثیرگذاری بر رفتار دیگران است و یا تنها گسترش فرهنگ و ارزش های مردم سالارانه، می بینیم که در ازای این هزینه هیچ چیز عایدمان نشده است. در بسیاری از موارد برنامه ریزی پی ان ان در واقع وضع را بدتر می کند زیرا به نظر می رسد ایالات متحده هیچ علاقه ای به مبارزه آزادی خواهانه مردم ایران نشان نمی دهد.
 شماری از رسواترین نمونه ها:
 * ویدیوی آماتور از مرگ قتل ندا آقا سلطان ، زن ۲۶ ساله ای که در طول تظاهرات پس از انتخابات در بیستم ژوئن ۲۰۰۹ با تلفن همراه گرفته شده بود، ماجرایی که در عرض چند دقیقه به صورت تصاعدی تکثیر شد و خشم بین المللی در برابر خشونت حکومت را بر انگیخت. سه روز طول کشید تا در پی ان ان پخش شود.
 * در اوج تظاهرات پس از انتخابات سال گذشته، سردبیران پی ان ان به خبرنگاران گفته بودند که به جای مصاحبه با مخالفان با شخصیت های غیر سیاسی به گفتگو بپردازند و استدلالشان این بود که کار پی ان ان اعتبار دادن به مخالفان نیست.

* صدای امریکا به جای پوشش زنده سخنرانی رییس جمهور اوباما در مجمع عمومی سازمان ملل در ماه سپتامبر، یک فیلم طنز مستند از «بورات» پخش کرد و در واقع به جای آن که از این سخنرانی چون سال های گذشته به عنوان اهرمی در آگاهی مردم در برابر اظهارات ظالمانه رئیس جمهور ایران، محمود احمدی نژاد استفاده کند، دست احمدی نژاد را باز گذاشت که پس از آن بتواند بگوید «ایالات متحده قربانی حمله یازدهم سپتامبر نبوده، عامل آن بوده است.»


غفلت و ترک وظیفه پی ان ان، زمانی به چشم می آید که آقای اوباما برای اولین مصاحبه خود در یک شبکه تلویزیونی فارسی برای ایرانیان، بخش فارسی بی بی سی انتخاب کند و نه وی او اِی را.


کاخ سفید می دانست ویراستاران «صدای امریکا» از به رسمیت شناختن چه چیزی سر باز می زنند. با وجود سرمایه گذاری میلیونی از پول مالیات دهندگان ایالات متحده، پی ان ان مخاطبان خود را از دست داده است و دیگر برای بسیاری از ایرانیان «منبع اعتماد خبر» نیست.


پی ان ان دچار طاعون سوء مدیریت، فساد و خانواده بازی و قوم و خویش پرستی شده است و گزارش های دولت و کارمندان این شبکه از این حکایت دارند که علیه مدیریت «صدای امریکا» چندین بار شکایت قضایی شده است.


وزارت امور خارجه امریکا در حسابرسی مارس ۲۰۰۹ مدیریت پی ان ان را به خاطر عدم اعمال کنترل مناسب بر موضوع و محتوای برنامه ها مقصر دانست. همچنین از آن ها بازخواست کرد که چگونه به خود اجازه داده اند از عوامل وابسته به حکومت ایران دستور کار بگیرند.


ممیزی وزارت امور خارجه امریکا دریافت که در نبودِ نظارت بر شیوه بیان برنامه ها و به خاطر پیشینه ای که از مسائل ایران در دست است، برنامه سازان باید به مدیریت سرویراستار تکیه کنند که محتوای برنامه ها را تایید و اختلاف نظر میان کارکنان را حل و فصل کند.

سردبیر پی ان ان، سید علی سجادی، فرزند یک روحانی برجسته تهران، از ساخت برنامه هایی که برای حکومت تهران ناراحت کننده است جلوگیری می کند و مهمانانی را به برنامه صدای امریکا دعوت می کند که دارای دیدگاه های امریکایی ستیزند. پدر وی، سید جعفر سجادی، به آموزش مطالعات اسلامی در دانشگاه تهران مشغول است و بنا بر گزارش های پی در پی، محرَم و دوست نزدیک آیت الله علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی است.


در مصاحبه ای در برنامه «پارازیت» پی ان ان، در ماه آوریل آقای سجادی جایگاه بلند پدرش را در طبقه حاکم ایران نادیده گرفت و گفت «روحانی بودن پدر من به چیزی ربطی ندارد.»


آقای سجادی به خاطر غرورش و همچنین به دلیل اشتباهاتی که در سرپرستی برنامه ها داشته باید برود.


اعضای جدید تیم اجرا که مدیریت پی ان ان را بر دوش دارند نیز چندین جلسه را به درست کردن مشکلات پخش برنامه های فارسی زبان اختصاص دادند. ولی بیماری چنان ریشه دار و عمیق است که به بخش نهایی رسیده است. تنها یک بازبینی در پخش برنامه های فارسی زبان می تواند دست ماموران تهران را از تاثیرگذاری بر ریشه و شاخه های این برنامه ها کوتاه کند.
ولی پیش از آن، گردانندگان این بخش باید تصمیم بگیرند که می خواهند برنامه های چه نقشی در مرحله نهایی این مسابقه پر مخاطره با تهران بر عهده بگیرند. فکر می کنم که صدای امریکا باید به ماموریت اصلی خود به عنوان استاندارد نمونه ارزش های آمریکایی بازگردد و برای کشتی شکستگان زیر ستم، فانوس راهبان آزادی را بلند نگاه دارد؛ و از مردم ستمدیده ایران بیاغازد. بدبختانه امروز این رسانه در خدمت ستمگران و سرکوبگران است.
اگر صدای امریکا تغییر نکند همان بهتر که خاموش شود. راضی شدن به چیزی کمتر از این، هدر دادن پول مردمی است که مالیات می دهند.

* از: کِنِت.آر. تیمرمن /در: واشنگتن تایمز

کِنِت.آر. تیمرمن مسئول و مدیر اجرایی بنیاد دموکراسی در ایران است و نویسنده «شمارش معکوس بحران؛ مرحله نهایی مسابقه هسته ای با ایران» است، (انجمن کراون، ۲۰۰۵).

کنت تیمرمن / مترجم:فائقه اشکوری (از انگلیسی) / واشینگتن تایمز / 17/11/2010

Ex-CIA Spy to Congress: Help Iranians Topple Regime

Friday, 19 Nov 2010 03:39 PM

Article Font Size   

By Ken Timmerman
source: http://www.newsmax.com/KenTimmerman/CIA-spy-Iran-Congress/2010/11/19/id/377632

A former Iranian Revolutionary Guards officer who worked for nearly a decade and a half as a CIA spy has advice for the incoming Republican majority in the House: Help the people of Iran overthrow the tyrannical regime ruling their country or face a catastrophic war fought on Tehran’s terms.

“It is essential for us to understand that the establishment ruling Iran is truly committed to belief in the end of times and the reappearance of Imam Mahdi, the 12th Shiite Imam,” said Reza Kahlili, who uses that pseudonym and recently penned “A Time to Betray,” a memoir of his days as a CIA Spy. When that happens, “Iran’s rulers believe Islam will conquer the world and kill all the remaining nonbelievers.”

If the Iranian regime is allowed to acquire nuclear weapons, it will initiate a worldwide conflagration, Kahlili believes.

“Millions will die and millions of others will suffer unimaginable horrors. We will witness one of the greatest depressions and greatest destructions in human history. It is time that we take action and help the Iranians free themselves before it’s too late for all of us.”

Story continues below video:

Reza Kahlili a CIA agent who spied inside the Revolutionary Guards of Iran says the West can not trust its own analysis of Iran nuclear program Kahlili believes the Islamic Republic is determined to obtain nukes

Newsmax video flashback: Above is a Newsmax.TV interview with Reza Kahlili recorded in April.

In an exclusive interview with Newsmax this week, Kahlili urged Congress and U.S. allies in Europe to intensify pressure to isolate the Iranian regime, prosecute its leaders for crimes against humanity, and open a “channel of communication” with the Iranian people to help them organize a nationwide revolt.

“Once the loyalists see that the West is serious, they are going to abandon ship,” he says. “As you saw during the uprising, many Iranian diplomats and others defected, thinking it was the end of the regime. So if we can emphasize that, there will be many more high-level Iranian officials who will defect, which would further weaken the government and embolden the opposition.”

During the past 18 months, dissent has reached the inner circles of the regime in unprecedented ways, Kahlili says.

On Wednesday, Kahlili appeared, wearing a surgical mask and speaking through a voice modulator, at a forum on Iran policy that Freedom Watch and the Foundation for Democracy in Iran sponsored at the National Press Club.

Freedom Watch founder and President Larry Klayman, said, “The policy of the Obama administration and the European Union has simply not worked. We are calling on the new Congress to push the administration and the European Union to pursue a more rational approach toward Iran, toward removing the regime.”

Appearing with them, former CIA Director R. James Woolsey compared the state of Iran’s military power with Hitler’s military buildup in the years before he invaded Poland and started World War II.

“By 1936, when Germany moved into the Rhineland, it still would have been possible with strong British and French support for there to have been a coup in Germany, probably led by the Junkers, the Prussian aristocrats,” Woolsey said.

“But the world stood by. The world was in a terrible depression. The economies of Britain and France were such that they felt they couldn’t take a strong stand. And so appeasement was what there was.”

Former U.S. ambassador to the United Nations Alan Keyes blasted the Obama administration for failing to safeguard U.S. national security interests not only in its dealings with Iran but also with the Muslim world in general.

“Islam has been a conquering religion, and no administration has been willing to address that fundamental ideological challenge . . . It’s foolish to speak of peaceful and constructive engagement with somebody who’s about to stab you in the gut, or cut your throat or put a bullet in your head.”

Klayman criticized President Obama for turning his back on the pro-freedom movement in June 2009, when millions of protesters took to the streets all across Iran after massive fraud in the presidential elections.

“If this president, Barack Obama, had been the president of France or the King of France back in 1776, he would not have come to the assistance of the United States. We would not be a country today if France had not helped us gain our independence and our freedom,” Klayman said. "Barack Obama prefers to go on a political jihad around the world to promote Islam rather than support the people of Iran.”

Kahlili had some concrete suggestions for the 112th Congress:

• Provide a “direct channel of communication to the people of Iran where information is shared and where the opposition can guide them for a national strike and where the West can inform them of its support for their cause. Unfortunately, today Voice of America has failed in achieving that by de-politicizing their news coverage and instead providing entertainment programming.”
• “Pursue Iranian leaders for crimes against humanity, issue international arrest warrants asking Interpol to enforce them, and freeze all bank accounts of the leadership.”
• “Convince our European allies to reduce diplomatic ties to minimum staff and to completely halt all their commerce with Iran, going as far as to refuse airspace and shipping ports to any vessel to or from Iran.”
• “Deport all Iranian agents from Western countries. We know who they are, working out of Iranian banks, Islamic cultural centers, shipping line and air line offices,” he said.

© Newsmax. All rights reserved.

فراخوان فعالان دانشجویی برای اعتصابات سراسری در دانشگاهها به مناسبت١۶ آذر

تاریخ انتشار: ۲۹ آبان ۱۳۸۹, ساعت ۱۶:۴۷

 

فراخوان فعالان دانشجویی برای اعتصابات سراسری در دانشگاهها به مناسبت١۶ آذر

 

http://www.rahesabz.net/story/27625/

 جرس: در آستانه فرا رسیدن ۱۶ آذر و روز دانشجو، جمعی از دانشجویان دانشگاه های پایتخت، با صدور بیانیه ای عموم دانشجویان را به اعتصاب سراسری در تاریخ های ۱۵ و ۱۶ و ۱٧ آذر امسال فراخواندند.

این فعالان دانشجویی در بیانیه خود با خاطرنشان کردن این نکته که "طی سال گذشته شاهد اعمال بیشرمانه حکومت از جمله قتل عام هموطنانمان در تظاهرات خیابانی؛ رسوایی در زندان كهریزك؛ حمله وحشیانه به كوی دانشگاه تهران؛ اعتراف گیری های اجباری از فعالین در بند؛ دستگیری و حبس هزاران تن از آحاد ملت بدون توجه به قوانین؛ زیر پا گذاشتن قانون؛ اعدام های بی رویه و هزاران عمل نا مشروع دیگر بوده ایم"، از تمام تشکل های دانشجویی و انجمن ها درخواست نمودند در اعتصاب سراسری دانشجویان شركت جسته و صدای آزادیخواهی خود را به گونه ای متفاوت و منسجم تر از همیشه به گوش مستبدین و همچنین همه آزادیخواهای دنیا برسانیم."

این بیانیه آورده است "از تمامی كسانی كه این بیانیه را می خوانند می خواهیم تا با تكثیر آن چه در سایت ها و وبلاگ ها و شبكه های اجتماعی اینترنتی و چه در سطح دانشگاه ها و خوابگاه های دانشجویی ما و خودشان را در انجام این رسالت مهم یاری رسانند."

فعالان دانشجویی دانشگاههای شهر تهران، یادآور شده اند که "در بیانیه های بعدی، جزئیات و چگونگی اعتصابات آتی به اطلاع خواهد رسید."

گفتنی است گروهی از دانشجویان و همچنین فعالان دانشجویی جنبش سبز مقیم خارج از کشور نیز، در آستانه فرا رسیدن ١۶ آذر و روز دانشجو، طی فراخوانی از دانشجویان ایرانی سراسر جهان خواستار گرامیداشت این روز و سازماندهی مشترک برای برگزاری مراسم همزمان شده بودند.

Persian News Network defends mullahs' interests, not America's--TIMMERMAN: VOA's duplicitous broadcasts

TIMMERMAN: VOA's duplicitous broadcasts

Persian News Network defends mullahs' interests, not America's

By Kenneth R. Timmerman

-

The Washington Times

8:01 p.m., Tuesday, November 16, 2010

Illustration: Radio by Alexander Hunter for The Washington Times

With every passing day, Iran is getting closer to the bomb. Just how close, nobody who can talk about such things will say. But the United States has a moral imperative to exhaust every possible means of shutting down Iran's nuclear weapons program before we or our allies decide military action has become unavoidable.
Until now, the United States has not used the vast broadcasting tools at its disposal to promote real change in Iran. Massive budget increases for the Voice of America's Persian News Network (PNN) since 2006 have quadrupled the number of broadcasting employees without enhancing the quality of the programs they produce or the audience they reach.
Worse, when it comes to influencing behavior, or even just promoting a culture of democratic values, we are getting no bang for our bucks. In many cases, PNN's programming actually has made things worse by making the United States appear a feckless power, uninterested in the struggle of the Iranian people for freedom.
A few of the most notorious examples:
c Amateur cell-phone video of the murder of Neda Agha-soltan, a 26-year-old woman who was shot to death during a post-election demonstration on June 20, 2009, went viral in minutes and stirred international outrage over the regime's brutality. PNN waited three days to air the video.
c At the peak of the post-election protests last year, PNN editors told reporters to cover nonpolitical subjects instead of interviewing dissidents, arguing it was not PNN's job to give the dissidents airtime.
c During the U.N. General Assembly in September, Voice of America (VOA) broadcast a documentary on the satirical film "Borat" instead of carrying live coverage of President Obama's address as in previous years or debunking the outrageous statements by Iranian President Mahmoud Ahmadinejad, who later said the United States was the perpetrator and not the victim of the Sept. 11, 2001, attacks.
The result of PNN's dereliction of duty became clear when Mr. Obama recently chose the BBC's Persian service - not VOA - for his first-ever interview on a Persian television network beaming into Iran. The White House knew what VOA editors refuse to acknowledge: Despite all the millions in U.S. taxpayer investment, PNN has lost audience and is no longer considered a "trusted source" of news by many Iranians.
PNN has been plagued with mismanagement, corruption and nepotism, as chronicled in numerous lawsuits against VOA management by PNN employees and government reports. A March 2009 State Department inspector general's audit faulted PNN's management for failing to exercise proper editorial control over content and allowing themselves to be manipulated by subordinates with a pro-regime agenda.
"Lacking the language of the programs they oversee, as well as a background in Iranian affairs, executive producers must rely on their managing editor to approve the shows' content and resolve differences of opinion among staff," the State Department audit found.

http://www.washingtontimes.com/news/2010/nov/16/voas-duplicitous-broadcasts/
Story Continues →

نامه محمد مصطفايي به خامنه اي : میليونها ايرانی به دليل نالايقي شما و ايجاد نظامي غير مردمي وديکتاتوري آواره کشورهاي ديگر شده

نامه محمد مصطفايي به خامنه اي : میليونها ايرانی به دليل نالايقي شما و ايجاد نظامي غير مردمي وديکتاتوري آواره کشورهاي ديگر شده

von کمپین لغو جهانی سنگسار ، اعدام ، شکنجه و حبس سیاسی., Mittwoch, 17. November 2010 um 14:11

نامه محمد مصطفايي به خامنه اي پيرامون پخش برنامه هشت و سي دقيقه تلوزيون
 با سلام اين اولين باري ست که خطاب به شما نامه مي نوسم و آخرين بار هم خواهد بود که شما را خطاب خود قرار خواهم داد. چرا که اعتقاد دارم که به هيچ عنوان شايستگي رهبري يک نظام مردمي و دموکراتيک را نداشته و خود مي دانيد که با اغفال و دروغ و تزوير و ريا سکان رهبري را در دست گرفته و با توصيه و مسامحات و تسامهات، آيت الله شده و بعد از فوت امام خميني به ناحق رهبر شديد. به هر حال تقدير چنين است که امروز شما رهبر کشوري هستيد که حدود هشت ميليون نفر از مردمانش به دليل نالايقي شما و ايجاد نظامي غير مردمي وديکتاتوري آواره کشورهاي ديگر شده و توان بازگشت به ايران را ندارند اما اميدوارم اين نامه يکي از فرزندان زجر کشيده ايران زمين را بخوانيد و يا اگر سربازان گمنام امام زمان شما خواندند به دست مبارک شما نيز برسانند.

آقاي خامنه اي   هفت ساله بودم که وارد جامعه شدم جامعه اي که شروعش با حکومت خميني و افرادي مثل شما و دار و دسته قدرتمند شما بود. از هفت سالگي به دليل فقر مالي کار کردم، پدر و مادر م نيز سرسختانه مشغول کار بودند و ناچار بودم به هر دري زنم تا لباس گرمي خريده و در زمستان بر تن کنم. هيچ وقت از ياد نخواهم برد روزهاييکه در خيابان هاي تهران به دنبال لقمه ناني به هر دري مي زدم و دست ياري به هر کس و ناکسي دراز مي کردم. يادم نمي رود سيلي هايي را که از برخي افراد مي خوردم و اجباري که ناچار بودم براي لقمه ناني تحمل کند. يادم نيم روم روزهايي که تا ساعات دو نيمه شب به همراه مادر و پدرم کار مي کردم و زجر مي کشيدم. پيله ها و تورم هايي که بر دستانم به دليل اشتغال به کار زيان آور از جمله کاشي پزي با آن کوره هاي داغ، ايجاد مي شد را هرگز فراموش نمي کنم. يادم نمي رود کتک ها و سيلي هاي معلمم را که به دليل نبود وقت براي تحصيل و درس خواندن بر صورتم مي امد و ناچار بودم صدايم را در گلو خفه کنم. و يادم نمي رود، در دوران کودکي،  حسرت خريد دوچرخه اي را داشته و براي اينکه نمي توانستم با هم سن و سالي هاي خودم بازي کنم غصه مي خوردم و ساعت ها گريه مي کردم. يادم نمي رود مادر سيدم را که او نيز مشقتهاي بسياري را تحمل کرد و ساليان سال سختي کشيد.
 مصيبت هايي که بر من و مادرم رفت باعث شد تا مسير زندگي ام را تغيير دهم و پس از خدمت سربازي تصميم گرفتم راهي دانشکده حقوق شود.  به دليل آنکه شما به دنبال پر کردن جبيب خود با سرمايه هاي غني نفتي و صنايع بوديد و من و امثال من محروم از حقوق اجتماعي و به دليل کار در کودکي يکي از ناموفق ترين شاگردان دوران دبستان و راهنمايي و دبيرستان بودم با تلاشهاي شبانه روزي و با شدايد بسيار موفق به قبول در رشته حقوق دانشکده حقوق و علوم سياسي دانشگاه تهران شده و پس از سالها وکيل دادگستري شدم. وکيلي که قسم خورد مدافع حقوق مظلومين و مستضعفين باشد.
آقاي خامنه اي           کوتاه سرگذشت خود را گفتم که گمان نکنيد به راحتي توانستم شغلي را که عاشقش بودم را به دست آورم.  من سي سال در دوران حکومت شما و افراد نالايقي مثل شما زجر کشيدم و تلاش کردم و تلاش کردم و توانستم جايگاه اجتماعي بسيار مناسبي براي خود ايجاد کنم و افتخار مي کردم که مدافع کساني هستم که حقوقشان ضايع شده و من براي آنکه حقوق از دست رفته شان را احقاق کنم شبانه روز تلاش مي کردم. اغلب کساني که به دفتر کارم رجوع مي کردند کساني بودند که حقوقشان را برخي از قضات دادگستري بي وجدان و وحشي دستگاه قضايي تضييع کرده بود. قضاتي که جز اعمال خشونت و صدور احکام غير انساني از جمله سنگسارو اعدام، زندانهاي طولاني مدت عملي ديگر بلد نبودند.
آقاي خامنه اي زماني که کودک بودم شاهد زجر و در به دري و بدبختي خود بوده و بعد که وکيل دادگستري شدم شاهد زجر و ناله کساني شدم که به دفتر کارم مراجعه مي کردند. روزي نبود که مادري گريان در دفتر کارم نيايد و استمداد نجويد و پدري براي نجات فرزند بي گناهش التماس نکند. چون زجر و سختي کشيده بودم، مي دانستم مراجعه کنندگان چه دردي مي کشند. آنان دردشان از ستم و ظلمي بود که شما و سربازان شما بر سرشان آورده بوديد.
آقاي خامنه اي در طول دوران وکالتم، از زندگي و خانواده خود زدم. شب و روز کار کردم. روزها فرزند کودک خود را براي نجات جان انسانهايي که در دست شيادان شما اسير بودند را نمي ديدم و همسرم نيز به احترام آرمان هايم تحمل مي نمود. در اين مدت به لطف خدا توانستم جان پنجاه نفر را از مرگ نجات داده و دهها نفر از بي گناهان را از زندان آزاد کنم.
آقاي خامنه اي از هفت سال پيش هر جايي که مي شنيدم حق فردي ضايع شده است وکالتش را به عهده مي گرفتم و به زندان هاي مختلف هر گوشه کشورمي رفتم، تا بتوانم حق مظلومي را بستانم. فرياد مي زدم که نبايد کودکان زير 18 سال را اعدام کرد. فرياد مي زدم که سنگسار انسانها عملي وحشيانه است و قطع دست و پا و شلاق و صدور دستورهاي بازداشت خودسرانه و زنداني کردن غيرقانوني اشخاص به نظام به اصلاح جمهوري اسلامي ضربه مي زند. براي نجات جان کودکان به هر دري مي زدم از درآمد شخصي خود صرف مي کردم و با کمک بسياري از خيرين ايراني و خارجي با پرداخت ديه جان انسانهايي که مستحق اعدام نبودند را نجات مي دادم و کساني که سالها به صورت خودسرانه در زندان بودند را ياري مي کردم که از حبس بي مورد نجات يابند. يادم نمي رود فاطه زن تبعه افغان را که دو سال بي گناه در زندان بود و اگر من وکالت او را به عهده نداشتم باز هم در زندان مي ماند و شايد تا حال اعدام مي گرديد. يادم نمي رود زنداني دو جنسيتي که هر روز مورد تجاوز ماموران زندان قرار مي گرفت و ماهها در زندان انفرادي بود و توانستم از زندان آزادش کنم. يادم نمي رود زني را که همسر بي رحمش بر صورتش اسيد پاشيده بود و متواري کشته بود. هيچ نبود دستش را بگيرد و توانستم براي او امکانات رفاهي و پزشکي فراهم کنم. يادم نمي رود هديه دختر 14 ساله را که به اتهام رابطه نامشروع راهي زندان اوين مي شود و بعد از مدتي به زندان رجايي شهر تبعيد و در ميان زندانيان خطرناک قرار مي گيرد و در نهايت توسط قاتلاني که با وي هم سلول بوده اند به قتل مي رسد. ياد نمي رود رحيم جوان اهل تبريز را که مامورين دولتي شما چشم به زنش داشتند و زمينه اعدام وي را فراهم کرده و همسرش را دستگاه قضايي به سنگسار محکوم کرد و رحيم را ناجوانمردان اعدام نمود. يادم نمي رود التماس هايي که براي نجات جان بهنود شجاعي نوجوان 17 ساله کردم و جلادان شما او را ناجوانمردانه در مقابل چشمانم اعدام کردند. يادم نمي رود خاطرات تلخ شکنجه موکلينم را که مامورين آگاهي و اطلاعات انجام داده بودند.
آقاي خامنه اي وکالت صدها پرونده را به عهده گرفته ام که حقوقشان توسط مراجع امنيتي و قضايي شما و با اجازه شما و دوستان نزديکتان از جمله جنتي و لاريجانها و احمدي نژاد، تضييع شده بود و دست ياري به سوي من دراز کرده بودند. به دليل مخالفتي که با مجازات سنگسار داشتم هر جا مي شنيدم که احدي به سنگسار محکوم شده است وکالت او را مي پذيرفتم و براي من فرقي نمي کرد که اين پرونده توسط چه کسي معرفي شده است. مهم اين بود که شخصي به سنگسار محکوم شده و هر لحظه جلادان دادگستري تشنه وار قصد کشتن زندانيان بي پناه را داشتند و احدي نبود که ياريشان کند. اما شما کجاييد آقاي خامنه اي عزيز، که ببينيد چه جنايتهاي در دادگستري و زندانهاي جمهوري اسلامي به خصوص زندان گوانتانموي 209 امنيتي اوين در حال رخ دادن است. هر چند مي دانم و به خوبي مي دانم که عامل اصلي تمام اين جنايتها شماييد. شمايي که چشم خود را بسته ايد و براي حفظ قدرت هر دستوري که لازم باشد صادر مي نماييد.
آقاي خامنه اي نمي گويم چه تهديدهايي از سوي دستگاه قضايي و امنيتي شدم و چندين بار مورد بازجويي و بازخواست قرار گرفتم چون برايم مهم نيست و خود پذيرفته بودم که شرايط سختي را در پيش خواهم داشت. برحسب وظيفه در سال گذشته، وکالت زني به نام سکينه محمدي را که به جرم  ناکرده زناي محصنه درزندان تبريز بود به عهده گرفتم خبر زنداني بودن اين زن بي پناه را يکي از موکلينم که در زندان تبريز بود به من داد. تمام مقدمات سنگسار فراهم شده بود و تلاش هايم براي نجاتش به نتيجه نرسيد به هر دردي مي زدم بسته بود. ناچار شدم خبر سنگسار قريب الوقوع اين زن را در وب سايتم منتشر کرده و به بسياري از خبرنگاران داخلي و خارجي اطلاع دهم تا صداي بي گناهي موکلم را به گوش مسئولين ناشنواي جمهوري اسلامي برسانند. پس از اينکه اين خبر منتشر شد بسياري از سياستمداران حمايت خود را اعلام کردند ولي هرگز و هيچگاه نخواسته و نمي توانستم به خود جرات دهم که از پرونده اي سواستفاده کنم. اما اين پرونده، جنبه و حساسيت بين المللي به خود گرفت و جهاني شد.
پس از اين ماجرا بود که احضار شدم و مورد بازجويي 4 ساعته شعبه دوم بازپرسي قرار گرفتم. روز احضار گمانم اين بود که ديگر به خانه بازنخواهم گشت اما به لطف الهي بازپرس شعبه دوم بازپرسي زندان اوين مرا آزاد کرد. چند ساعت بدون آنکه بدانم چه اتفاقاتي رخ داده است، بعد به دفتر کارم رفتم و متوجه شدم که مامورين امنيتي براي بازداشت من به دفترم هجوم آورده و با نبودم رفته بودند اما دهها نفر از ماموين امنيتي بيرون از دفتر در کمين من بودند ولي آنها چشمشان کور بود و ورود مرا به دفترم نديدند. چند ساعت بعد متوجه شدم ماموران امنيتي همسرم را گروکان گرفته اند و مي گويند تا زماني که خود را معرفي نکنم او را آزاد نخواهند کرد. اين شد که تصميم گرفتم به خواسته هاي غيرقانوني مرجع امنيتي و قضايي تمکين نکنم و خود را معرفي نکنم چند روزي گذشت و چاره را تنها در اين ديدم که از مرز ايران خارج شوم و به اين صورت همسرم از بازداشت امنيتي سربازان شما آزاد شود. پس از خروج از مرز به ترکيه رفتم و در آنجا خود را به پليس معرفي کردم. خبر بازداشتم در يکي از روزنامه ها ترکيه منتشر شد و اين بود که تيمي از مامورين وزارت اطلاعات و امورخارجه براي مذاکره جهت برگرداندنم، به ترکيه آمدند و اما حمايت همين دولتي هاي اروپايي و آمريکا و غيره باعث شد دست مامورين نيروي امنيت به من نرسد.
آقاي خامنه اي دست سربازان امام زمان شما به من نرسيد و حال از اينکه نتوانستند حتي با گروگان گيري همسرم مرا بازداشت کنند مي سوزند. دست سربازان امام زمان شما به نرسيد تا از من نيز همچون سجاد قادر زاده پسر سکينه محمدي، هوتن کيان وکيل ديگر سکينه و خود سکينه تحت شکنجه اقرار گرفته و سوءاستفاده تبليغاتي کنند. دست سربازان امام زمان شما به من نرسيد تا بتوانم صداي مظلوميت زنان و کودکان زندانيان و جنايتهايي که شما عليه بشريت کرده ايد را به گوش جهانيان برسانم.
آقاي خامنه اي اگر هم دست سربازان امام زمان شما به من مي رسيد باز هم واهمه و باکي نداشتم چرا که خون من رنگين تر از هزاران نفر از زندانياني که در دهه 60 و 70 به صورت خودسرانه اعدام شدند نيست. خون من رنگين تر از دهها نفراز جوانان و نوجوانان و زنان و مرداني که در خيايانهاي تهران مورد حمله سربازان امام زمان شما قرار گرفته و به قتل رسيدند نيست. خون من رنگين تر از زندانيان سياسي که حق ملاقات با فرزندان و خانواده خود را ندارند نيست. خون من رنگين تر از سهراب ها و نداها و کشته شدگان بازداشتگاه کهريزک نيست.
آقاي خامنه اي پس از اينکه ماموران امام زمان شما دستشان به من نرسيد شروع کردند به تخريب شخيصت من، يک روز من را کلاهبردار خواندند. يک روز وکيل فراري خواندند. يک روز مزدور غرب خواندند و در کنار اين تهمت زني ها، بارها از طرق مختلف ازجمله سفارت ايران در نروژ خواستند که بر گردم تا به اهداف شومشان برسند. حال نيز در برنامه هشت و سي دقيقه ديروز مرا مزدور غرب و منتسب به حزب کمونيست کارگري نمودند.
آقاي خامنه اي من بارها گفته ام که با هيچ گروهي همکاري نمي نمايم و وکيلي مستقل هستم اگر هم با گروهي فعاليت کنم نيز تخلف ننموده ام. همه کساني که در خارج از کشور زندگي مي کنند اعم از کمونيست و مجاهدين و توده اي و غيره همه قرباني جنايتهايي شده اند که شما و امثال شما مرتکب شده ايد و حال به دنبال احقاق حق هستند و خوشبختانه امروز اکثريت آنها مدافع حقوق بشرند و شما ناقض حقوق بشر.
آقاي خامنه اي مظمئن هستم با شکنجه و زور و اجبار و زنداني کردن افراد و سرکوب معترضان به سياست هاي غلط شما و پخش برنامه هاي دروغين و اغفال کننده در صدا و سميا، راه به جايي نخواهيد برد و توصيه مي کنم بيش از اين به نام اسلام جنايت نکنيد. به نام اسلام زنان را برده نکنيد و تبعض هاي ناروا بر آنها ننمايد. به نام اسلام اعدام و سنگسار نکنيد و به نام اسلام و حفظ اسلام گروگان گيري نکنيد. توصيه مي کنم به جاي اخذ اقرار با شکجه به فکر زدودن مجازات هاي غير انساني از قوانين باشيد هر چند شما و سربازان شما که برخي ها با نام و برخي ها گمنام هستند، لياقت حکومت و حکم راني را به هيچ عنوان نداشته و نداريد. وسلام عليکم و رحمت الله و برکاته محمد مصطفايي
[تاريخ مطلب: بيست و ششم آبان ۱۳۸۹ برابر با هفدهم نوامبر ۲۰۱۰

فراخوان به تجمع در دانشگاه تهران به مناسبت سالگرد ۱۶ آذر

فراخوان به تجمع در دانشگاه تهران به مناسبت سالگرد ۱۶ آذر

دوشنبه، ۲۴ آبان ۱۳۸۹ / ۱۵ نوامبر ۲۰۱۰

دانشجویان دانشگاه تهران، به مناسبت سالگرد ۱۶ آذر، فراخوان به تجمع و تظاهرات دادند. این تظاهرات در روز ۱۶ آذر ساعت ۹۳۰صبح، در مقابل در ورودی و درمحوطه داخل دانشگاه تهران برگزار می شود.

بنابه اخبار رسیده، اقدامات رژیم برای مقابله با اعتراضات و تجمعات دانشجویی به مناسبت روز دانشجو آغاز شده است.
گزارشها حاکی ازاین است که از هفته آینده مزدوران بسیج دانشجویی در دانشگاهها بویژه دانشگاه تهران مستقر می شوند. همچنین برای مقابله با خیزش ۱۶ آذر ، تعداد پرسنل حراست دانشگاه تهران چندین برابر شده است .

رژیم به مزدوران بسیجی خود از ۱۰ آذر ماه آماده باش داده است و قرار است همه آنها در مقراتشان در محلات حضور داشته باشند.

بنا به یک گزارش از دانشگاه شیراز،  اخیرا عوامل رژیم آخوندی، در این دانشگاه، مبادرت به نصب بنر و پوسترهای متعدد با سایزهای بزرگ حاوی تصاویر کشته های جنگ ضدمیهنی نموده و اعلام کرده است ازیک هفته قبل از ۱۶ آذر ورود به دانشگاه، بدون کارت دانشجویی ممنوع است.

بر اساس یک گزارش دیگر فضای امنیتی و نظامی با حضور مزدوران مختلف انتظامی و لباس شخصی، در معابر و میادین اصلی تهران مثل میدان انقلاب و ولی عصر و آزادی و ونک همچنان ادامه دارد.

http://www.hambastegimeli.com/index.php?option=com_content&view=article&id=14296%3A---------16--&catid=21%3A2010-01-17-21-49-36&sms_ss=facebook&at_xt=4ce2f16d9b11b2a5%2C0

Student Activist Behrouz Javid Tehrani Lashed 74 Times

Student Activist Behrouz Javid Tehrani Lashed 74 Times

November 16, 2010

Execution & Torture | Follow-ups | Human Rights | Human Rights Violations Report | Letters | Opposition | Prisoners & Their Families | Students

http://persian2english.com/?p=16560

Original Report by HRDAI | November 10, 2010
English Summary By Sayeh Hassan | Edited by P2E
According to news reports from Human Rights and Democracy Activists in Iran, Wednesday morning at 10:00am Behrouz Javid Tehrani, a long time political prisoner and pro-democracy activist was sentenced to 74 lashes, and the sentence was immediately carried out by Hassan Akhariyan, a notorious prison official.
Behrouz Javid Tehrani is a pro-democracy activist who has spent most of his adult life in the notorious Islamic Republic prisons. Behrouz was first arrested in 1999 during the pro-democracy student protests. He was released in 2004 and immediately resumed his pro-democracy activities and was arrested again in 2005 and has been in the Gohardasht Prison in Karaj since his arrest.
Gohardasht Prison is known for its brutal conditions and for housing extremely dangerous convicts. Behrouz has been subjected to systematic torture and has spent extensive time in solitary confinement over the past five years.
Although the Islamic Regime agents have tried very hard to break Behrouz’s spirit, they have not been successful. Behrouz has continued his pro-democracy activities from prison in spite of great risk to his safety and well being.

LETTER BY BEHROUZ JAVID TEHRANI ABOUT SENTENCE OF LASHINGS:

Translation by Tour Irani
HRDAI – The following was written by political prisoner, Behrouz Javid Tehrani about the inhumane and medieval sentences of lashings.  The Iranian government started carrying out lashing sentences again after a few years of moratorium in order to create fear among people.
Behrouz Javid Tehrani’s letter:
“On the morning of Wednesday Nov 10, 2010 they announced my name in the loudspeakers of our ward where they asked me to wear proper clothes for the carrying out of my sentence. Then while the head of “Sentence Implementation Unit”, Hossein Akharian was watching I was lashed 74 times for the crime of disturbing public peace.
This was a verdict for a sit-in protest in front of the U.N. building; a protest without any slogans and in complete silence. I do not intend to get into the details of how and why this sentence has been carried out against me after all this time! But the essence of this sentence is about torture, humiliation, barbaric and inhumane. No freedom loving person can accept this sentence in his good conscious: Not now and not ever. I wish for a day when these types of barbaric and primitive sentences become something of the past in our country. I wish for a day when high standard laws are put in place according to human rights charter where no political prisoner spends an hour in jail.

آرش صادقی در مصاحبه با روز: زندگی برایم جهنم شده، منتظر بازگشت به زندانم

سه شنبه ۲۵ آبان ۱۳۸۹

آرش صادقی در مصاحبه با روز:

زندگی برایم جهنم شده، منتظر بازگشت به زندانم

فرشته قاضی

f.ghazi(at)roozonline.com

آرش صادقی، عضو ستاد 88 و عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشگاه علامه طباطبایی در مصاحبه با "روز" از یورش ماموران امنیتی در نیمه های شب به منزلش، که منجر به سکته قلبی و فوت مادرش شد، سخن گفته است.اوکه بعد از انتخابات مخدوش سال گذشته سه بار بازداشت شده و اکنون با قرار وثیقه آزاد است، همچنین از اتهامات خود و شرایط زندان گفته است.
این فعال دانشجویی روز گذشته از سوی دادگاه تجدید نظر به 5 سال حبس تعزیری محکوم شد.
مصاحبه "روز" با آرش صادقی را در ذیل بخوانید. گفتگویی که تحت تاثیر فوت مادر این فعال دانشجویی در فضایی بسیار متاثر کننده شکل گرفت و او از خانواده اش سخن گفت که او را عامل فوت مادرش میدانند.

آقای صادقی براساس اخباری که منتشر شده مادرتان در پی حضور شبانه ماموران امنیتی دچار حمله قلبی شدند. ممکن است توضیح دهید قضیه چه بود؟
بله نیروهای امنیتی نیمه شب 19 آبان حدود ساعت 4 تا 4 و نیم به منزل ما رفته و چون کسی در را باز نکرده، شیشه ها را شکسته و با کلید که پشت قفل در بوده در را باز کرده و وارد منزل شده اند. بعد شروع به داد و بیداد و ایجاد رعب و وحشت کرده و خانه را بازرسی کرده اند. هنگامی که شیشه را می شکنند و وارد خانه می شوند مادرم دچار حمله قلبی می شود و از روی تخت می افتد و بعد از 4 روزی که در بیمارستان بود فوت میکند.

شما منزل نبودید؟
من پدربزرگ و مادربزرگ پیری دارم که از کار افتاده هستند و اکثرا برای رسیدگی به کارهای آنها به منزل آنها می روم. آن شب هم خانه مادربزرگم بودم و خواهرم که از شهرستان آمده بود پیش مادرم بود. نیمه شب و نزدیک صبح بود که خواهرم زنگ زد و گفت مادرم بی هوش شده و او را به بیمارستان بقیه الله برده اند؛ چون پدرم ارتشی است به این بیمارستان برده بودند. من هم رفتم؛ مادرم 4 روز در این بیمارستان بود و بعد فوت کرد.

مادر شما سابقه بیماری قلبی داشتند؟
نه هیچ نوع مشکل قلبی نداشت.  5 سال بود بیمار بود و بدنش از کار افتاده بود اما بیماری اش هیچ ربطی به قلب نداشت. این اواخر پوکی استخوان گرفته و پای چپش از ناحیه ران شکسته بود برای همین مدتی بیمارستان بود تازه از بیمارستان مرخص شده و در خانه در حال استراحت بود که این اتفاق افتاد.

علت حضور ماموران امنیتی در آن موقع شب در منزل شما چه بود؟
من خودم هم نمیدانم؛ واقعا هر بار که مرا احضار کرده اند بلافاصله رفته ام؛ تا به حال نشده احضارم کنند و نروم. حتی یک تماس تلفنی هم با من گرفته نشد. نمی فهمم چرا آن موقع شب رفتند و شیشه را شکستند و وارد خانه شدند. داد و بیداد کردند و رعب و وحشت ایجاد کردند و...

آیا حکمی به خانواده شما نشان داده اند؟
نه، حتی کارت شناسایی هم نشان نداده اند که بدانیم از چه ارگانی هستند.

آقای صادقی بعد از این اتفاق آیا باز سراغ شما آمدند؟ خودتان چی؟ به دادگاه مراجعه کردید؟
نه کسی نیامد و خبری نشد؛ من نیز نرفتم چون درگیر قضیه مادرم شدم. تنها کاری که توانستم در این مدت بکنم این بود که با آقای علیزاده طباطبایی که وکیلم هستند صحبت کردم تا شکایت نامه ای تنظیم کنیم و نسبت به یورش شبانه ماموران که منجر به سکته و فوت مادرم شده پی گیری قانونی بکنیم.

روز گذشته دادگاه تجدید نظر حکم قطعی شما را اعلام کرد در این باره ممکن است کمی توضیح دهید؟
من از سوی دادگاه بدوی به اتهام اجتماع و تبانی و همچنین تبلیغ علیه نظام به 6 سال حبس تعزیری محکوم شده بودم که اکنون شعبه 54 دادگاه تجدید نظر مرا از اتهام تبلیغ علیه نظام تبرئه و به اتهام اجتماع و تبانی به 5 سال حبس تعزیری محکوم کرده است.

چه استنادات حقوقی برای این اتهامات در حکم وجود دارد؟
در پرونده موارد زیاد ست اما هیچ یک استنادات حقوقی ندارد. مثلا تجمع 16 آذر را ذکر کرده اند؛ در حالیکه در آن روز من اصلا در دانشگاه نبوده ام. یکی از اتهامات ام ساماندهی اجتماعات دانشجویی در دانشگاه علامه است و بیانیه های دانشجویان این دانشگاه و بعد بحث ارتباط بها فعالین دانشجویی که از ایران خارج شده اند و.. در زمان بازداشت هم به شدت تحت فشار بودم که به این مسائل اعتراف کنم و...

 شما بعد از انتخابات بازداشت شدید و حدود یکسال در زندان بودید؛ می توانید درباره شرایط بازداشت و همین فشارهایی که می گویید توضیح دهید؟
من 18 تیر بازداشت شدم و 53 روز در بند 2 الف سپاه بودم. در این 52 روز خانواده ام هیچ خبری از من نداشتند. حتی اجازه نداده بودند یک تماس تلفنی بگیرم. بعد با قرار کفالت آزاد شدم اما دی ماه مجددا بازداشت شدم و 15 روز بعد با وثیقه 100 میلیونی آزاد شدم. دادگاهم روز 15 فروردین برگزار شد که همزمان شعبه 28 دادگاه انقلاب فک قرار کرد و مجددا بازداشت شدم و این بار با قرار وثیقه 500 میلیون تومانی آزاد شدم. متاسفانه در کل دوران بازداشت ام فشارهای زیادی را تحمل کردم. اینقدر کتکم زدند که دو بار کتفم در رفت. در حین ضرب و شتم دندانم شکست. اما  کتک و چک و لگد قابل تحمل تر از این بود که موی بدن ام را می کندند. در اصل سخت ترین رفتاری که با من داشتند این بود که موی صورت، دست و سینه ام را می کندند. صورتم سر همین زخم شده بود. با چشم بند ما را می بردند و با مشت و لگد به سر و صورتمان می زدند؛ سر همین چشمم خون افتاده بود و تا مدتها خوب نمی دیدم. در بازداشت مرحله اول اتهام محاربه را مطرح کردند و می گفتند که باید اعتراف کنی با منافقین ارتباط داری و با دوستانت در خارج از کشور ارتباط می گیری و.... می خواستند مصاحبه ای تلویزیونی از من بگیرند و بگویند که این عضو ستاد 88 است و این ستاد با مجاهدین خلق ارتباط داشته و... وقتی مقاومت میکردم تهدید می کردند که مادرت را بازداشت میکنیم یا پدرت را بیکار میکنیم و به خواهرم فحش میدادند و توهین میکردند. در مرحله دوم  می گفتند باید اعتراف کنی که اغتشاشات دانشگاه را هدایت میکردی و بیانیه ها را تو می نوشتی و....

اکنون با توجه به اینکه حکم شما از سوی دادگاه تجدید نظر قطعی شده چه تصمیمی دارید؟ چه خواهید کرد؟
در خصوص مادرم شکایت و قطعا پی گیری خواهم کرد اما اکنون به خاطر شرایطی که در خانه پیش امده از خدا میخواهم هر چه سریع تر حکمم را به اجرای احکام بفرستند و بازداشت ام کنند. پدرم، خواهرم، خانواده و فامیل مرا مسبب فوت مادرم میدانند؛خانه برایم جهنم شده است. از طرفی جای خالی مادرم آزارم میدهد و از طرف دیگر فشار روحی و روانی شدید به شدت اعصابم را به هم ریخته است. واقعا ترجیح میدهم هر چه سریع تر حکم من به اجرای احکام رفته و به زندان بروم. پدرم می گوید تو مادرت را کشتی و دوست ندارم خانه باشی و..... من هم سعی میکنم خانه نباشم و بی صبرانه منتظر برگشت به زندان هستم.

و ما دیگر ۱۳۷ نفر نبودیم

و ما دیگر ۱۳۷ نفر نبودیم

von Ashkan Khorasani, Freitag, 12. November 2010 um 07:36

در حیاطی به وسعت ۳۰۰متر.آفتاب بی رحم تابستانی آسفالت را گداخته کرده بود و من از شوق آزادی گرمایش را حس نمی کردم.لبهای بی روح زندان بانان را لحظه ای عاجزانه و آنی دگر,مغرورانه تعقیب می کردم که چه می گویند

هنوز ۱۳۷ نفر بودیم.کفشها و وسایل شخصی مان را تحویل دادند.بیدرنگ  پوتین‌های سربازیم را پوشیدم.آنقدر مست آنچه که بیرون در منتظرم بود،بودم که بندهای پوتینم را نبستم.اسمها را ۲تا ۲تا می خواندند و دست راست یکی‌ را به دست چپ دیگری با تسمه‌های پلاستیکیه سبز رنگ می‌بستند.در پنج قدمی در بازداشتگاه ایستاده بودم و باورم نمی‌شد که می‌‌توانم از چارچوب در عبور کنم.گویی از خط مرزی ایران و ترکیه میگذری.``رد شدم``. تا اتوبوس فاصلهٔ چندانی نبود ولی‌ چند سرباز ما را تا آن همراهی میکردند.وارد اتوبوس شدم،همهٔ صندلی ها پر شده بود و من به همراه چندتن دیگر،در راهروی اتوبوس به پهلو نشستیم.اتوبوس حرکت کرد و می‌‌شد خنده را در چشمان یکایک بچه‌ها دید.با سر و صدای ۲ صندلی جلوتر متوجه شدم که حال یکی‌ از بچه‌ها خوب نیست.همان کسی‌ بود که از روز اولی‌ که دیدمش حال و روز خوشی‌ نداشت.ضربان قلبش بالا بود و نفسهای نصف نیمه می‌کشید.تمام بدنش تکان میخورد.گویی تشنج کرده بود.مأمور بدرقه باورش نمی‌شد که او نقش بازی نمی‌‌کند و اصرار داشت اتوبوس را ساکت نگاه دارد ولی‌ با اصرار و فریاد بچه‌ها بر آن شد که آب قندی درست کند.من نمی‌دانستم که او چه مشکلی‌ دارد،فقط می‌دانستم که آب قند فشارش را بالاتر می برد و حالش را از اینکه هست بدتر می‌کند.به سرعت خود و همدستبندیم را به مأمور رساندم و در کشمکش و کلنجار با او بودم که ناگهان فریادی از پشت سرم بلند شد.جسم بی‌ جانش را بر صندلی کنار پنجره دیدم که به بیرون نگاه میکرد ولی‌ نفس نمیکشید.دیگر تکان نمیخورد و نمی‌‌لرزید.بغل دستیش آب به صورتش می پاشید و محکم سیلی‌ به صورتش میزد.با بی‌جواب ماندن هر سیلی‌ بدنم سردتر می شد. کرخ و بی‌ تحرک به او خیره شده بودم و حرفهای دیگران را نمی‌‌شنیدم.ناگهان به خودم آمدم و بر سر مأمور بدرقه فریاد کشیدم``دستش رو باز کن ``  اتوبوس توقف کرد.یک سرباز به کمک یک زندانی زیر بازوانش را گرفتند و بدن بی‌ تحرک او را کشان کشان به بیرون از اتوبوس بردند.ماشینی دیگر جلوتر از اتوبوس ایستاده بود و آنها به داخل آن رفتند.دیگر سربازها مشغول آرام کردن اتوبوس بودند که دیدم سرباز و زندانی به همراه هم به اتوبوس باز گشتند.زندانی گریه میکرد و بریده بریده میگفت  ``بهش نفس مصنوعی دادم،از دهنش خون زد بیرون`` و مدام فریاد می‌‌زد ``تموم کرد،تموم کرد``من روبرویش ایستاده بودم که صدای گریه از پشت سرم بلند شد.برگشتم،در راهروی اتوبوس یکی‌ را میدیدم که به پایهٔ صندلی تکیه داده و بلند بلند گریه می‌کند.دیگری سرش را به صندلی جلوییش می‌کوبید و آن یکی‌ لبانش را به دندان گرفته بود و حق حق میزد.نمی‌دانستم گریه کنم یا فریاد بکشم.منجمد و ماسیده ایستاده بودم و بی‌ تحرک شاهد فریادها و گریه‌ های یک اتوبوس بودم.صدا‌ها گنگ بود و تصاویر دیر به مغزم میرسید
ناتوانی‌ در فهم یا حتی باور آنچه که اتفاق افتاده بود اجازه هیچ عکس العملی را به من نمی داد.با ضربهٔ مأمور بدرقه متوجه شدم که باید بنشینم.اتوبوس دوباره حرکت کرد با این تفاوت که ما دیگر ۱۳۷ نفر نبودیم و کسی نمی خندید
یک سال و ۳ماه و ۲۵ روز از بدترین ظهر تابستانی من می‌گذرد و من هنوز نمی‌‌دانم که چرا آنروز گریه نکردم.شاید در آن لحظه من نیز مانند آنکه ۲۰ متر آن طرفتر،در خودرویی دیگر جان باخته بود،مرده بودم،شاید